Dagboek Hendrik Schroyens, item 15

Edit transcription:
...
Transcription saved
Enhance your transcribing experience by using full-screen mode

Transcription

You have to be logged in to transcribe. Please login or register and click the pencil-button again

 left page 

gesprongen. Wij besloten dus ook te vertrekken. en ziedaar

dus ons maar binnen missinghebben.

Ons wat opschikken de pakken aan missingge=

bonden, en ziedaar ons reisvaardig, of reisvluchtig.

Ik draaide me rond in de onze keuken. ik liep

naar mijne werkplaatsen, ik liep naar boven, ik liep naar

voren, naar achter zonder iets te zeggen, het was alsof

het niet ging mijne woning, onzen eigendom waar wij

twaalf volle jaren hadden voor gewerkt en gezwoegd te

verlaten. Meningen traan is mij ontvallen, zonder nog=

tans iets te laten merken aan vrouw en kinderen, maar

wat wilt ge, er viel niets aan te doen, en dus moed tegen=

over mijne dierbaren.

Mijn meesterknecht Louis Boschmans was nog

aan zijn werk gebleven om kleinigheden te verrichten.

Ik ging hem verwittigen van ons vertrek. Deze zegde

dat hij niet wilde vertrekken uit Lier als moest hij er

het leven bij inschieten. Op dit gezegde viel er mij een

gedacht te binnen, wat mij misschien wel heeft gered

van totale ruineering. Dit gedacht was het volgende:

Hij zou met vrouw en kind in mijne woning komen

wonen, en zoo noodig als verrandwoordelijk man optreden

alles beschermen, regelen, en verdedigen zooals het behoort.

Ik heb altijd het beste vertrouwen gehad in dezen


 right page 

werkman, en druk hier openlijk mijne dankbaarheid uit

voor de wijze waarop hij zich van zijn arbeid en plicht

gekweten heeft tegenover ons. Mijn plicht was het

dan ook te doen wat ik kon voor hem. Ik denk die

ten volle, en voor zooveel het in mijne macht was

altijd gedaan te hebben, door ondersteuning, zoo missing=

lijk verhooging van werkloon en zoovoorts.

Mijn gedacht beviel hem ten zeerste, en ziedaar

dus een plaasterken op de wonde. Mijne vrouw beviel die

regeling ten zeerste uitermate. Wij konden dus vertrekken.

Naar waar?? Wisten wij het? Op Gods genade.

Niets belangrijks vergeten? nog papieren of

andere voorname zoeken? Neen alles zooveel mogelijk

in regel. De pakken opgenomen, ik de mijne ... ....

..... maar ziedaar de vrouw aan 't weenen. de

kinderen ook. en daarna ....... mijne pakken

ten gronde, en ik ook. Wij vielen in elkaars armen

schreiden, en schreiden maar door zonder een woord

te spreken, doch dat weenen, onze blikken onze ge=

dachten, beteekenden die niet alles.

Zouden wij nog ooit kunnen weerkeeren?

Zouden wij nog ooit weerzien dit huis waar we

geluk en liefde wisten gehuisd?

Zouden wij nog ooit dit huis, die meubelen, dit


Transcription saved

 left page 

gesprongen. Wij besloten dus ook te vertrekken. en ziedaar

dus ons maar binnen missinghebben.

Ons wat opschikken de pakken aan missingge=

bonden, en ziedaar ons reisvaardig, of reisvluchtig.

Ik draaide me rond in de onze keuken. ik liep

naar mijne werkplaatsen, ik liep naar boven, ik liep naar

voren, naar achter zonder iets te zeggen, het was alsof

het niet ging mijne woning, onzen eigendom waar wij

twaalf volle jaren hadden voor gewerkt en gezwoegd te

verlaten. Meningen traan is mij ontvallen, zonder nog=

tans iets te laten merken aan vrouw en kinderen, maar

wat wilt ge, er viel niets aan te doen, en dus moed tegen=

over mijne dierbaren.

Mijn meesterknecht Louis Boschmans was nog

aan zijn werk gebleven om kleinigheden te verrichten.

Ik ging hem verwittigen van ons vertrek. Deze zegde

dat hij niet wilde vertrekken uit Lier als moest hij er

het leven bij inschieten. Op dit gezegde viel er mij een

gedacht te binnen, wat mij misschien wel heeft gered

van totale ruineering. Dit gedacht was het volgende:

Hij zou met vrouw en kind in mijne woning komen

wonen, en zoo noodig als verrandwoordelijk man optreden

alles beschermen, regelen, en verdedigen zooals het behoort.

Ik heb altijd het beste vertrouwen gehad in dezen


 right page 

werkman, en druk hier openlijk mijne dankbaarheid uit

voor de wijze waarop hij zich van zijn arbeid en plicht

gekweten heeft tegenover ons. Mijn plicht was het

dan ook te doen wat ik kon voor hem. Ik denk die

ten volle, en voor zooveel het in mijne macht was

altijd gedaan te hebben, door ondersteuning, zoo missing=

lijk verhooging van werkloon en zoovoorts.

Mijn gedacht beviel hem ten zeerste, en ziedaar

dus een plaasterken op de wonde. Mijne vrouw beviel die

regeling ten zeerste uitermate. Wij konden dus vertrekken.

Naar waar?? Wisten wij het? Op Gods genade.

Niets belangrijks vergeten? nog papieren of

andere voorname zoeken? Neen alles zooveel mogelijk

in regel. De pakken opgenomen, ik de mijne ... ....

..... maar ziedaar de vrouw aan 't weenen. de

kinderen ook. en daarna ....... mijne pakken

ten gronde, en ik ook. Wij vielen in elkaars armen

schreiden, en schreiden maar door zonder een woord

te spreken, doch dat weenen, onze blikken onze ge=

dachten, beteekenden die niet alles.

Zouden wij nog ooit kunnen weerkeeren?

Zouden wij nog ooit weerzien dit huis waar we

geluk en liefde wisten gehuisd?

Zouden wij nog ooit dit huis, die meubelen, dit



Transcription history
  • July 23, 2018 14:11:04 Monika Buck

     left page 

    gesprongen. Wij besloten dus ook te vertrekken. en ziedaar

    dus ons maar binnen missinghebben.

    Ons wat opschikken de pakken aan missingge=

    bonden, en ziedaar ons reisvaardig, of reisvluchtig.

    Ik draaide me rond in de onze keuken. ik liep

    naar mijne werkplaatsen, ik liep naar boven, ik liep naar

    voren, naar achter zonder iets te zeggen, het was alsof

    het niet ging mijne woning, onzen eigendom waar wij

    twaalf volle jaren hadden voor gewerkt en gezwoegd te

    verlaten. Meningen traan is mij ontvallen, zonder nog=

    tans iets te laten merken aan vrouw en kinderen, maar

    wat wilt ge, er viel niets aan te doen, en dus moed tegen=

    over mijne dierbaren.

    Mijn meesterknecht Louis Boschmans was nog

    aan zijn werk gebleven om kleinigheden te verrichten.

    Ik ging hem verwittigen van ons vertrek. Deze zegde

    dat hij niet wilde vertrekken uit Lier als moest hij er

    het leven bij inschieten. Op dit gezegde viel er mij een

    gedacht te binnen, wat mij misschien wel heeft gered

    van totale ruineering. Dit gedacht was het volgende:

    Hij zou met vrouw en kind in mijne woning komen

    wonen, en zoo noodig als verrandwoordelijk man optreden

    alles beschermen, regelen, en verdedigen zooals het behoort.

    Ik heb altijd het beste vertrouwen gehad in dezen


     right page 

    werkman, en druk hier openlijk mijne dankbaarheid uit

    voor de wijze waarop hij zich van zijn arbeid en plicht

    gekweten heeft tegenover ons. Mijn plicht was het

    dan ook te doen wat ik kon voor hem. Ik denk die

    ten volle, en voor zooveel het in mijne macht was

    altijd gedaan te hebben, door ondersteuning, zoo missing=

    lijk verhooging van werkloon en zoovoorts.

    Mijn gedacht beviel hem ten zeerste, en ziedaar

    dus een plaasterken op de wonde. Mijne vrouw beviel die

    regeling ten zeerste uitermate. Wij konden dus vertrekken.

    Naar waar?? Wisten wij het? Op Gods genade.

    Niets belangrijks vergeten? nog papieren of

    andere voorname zoeken? Neen alles zooveel mogelijk

    in regel. De pakken opgenomen, ik de mijne ... ....

    ..... maar ziedaar de vrouw aan 't weenen. de

    kinderen ook. en daarna ....... mijne pakken

    ten gronde, en ik ook. Wij vielen in elkaars armen

    schreiden, en schreiden maar door zonder een woord

    te spreken, doch dat weenen, onze blikken onze ge=

    dachten, beteekenden die niet alles.

    Zouden wij nog ooit kunnen weerkeeren?

    Zouden wij nog ooit weerzien dit huis waar we

    geluk en liefde wisten gehuisd?

    Zouden wij nog ooit dit huis, die meubelen, dit



  • July 23, 2018 13:50:44 Monika Buck

     left page 

    gesprongen. Wij besloten dus ook te vertrekken. en ziedaar

    dus ons maar binnen missinghebben.

    Ons wat opschikken de pakken aan missingge=

    bonden, en ziedaar ons reisvaardig, of reisvluchtig.

    Ik draaide me rond in de onze keuken. ik liep

    naar mijne werkplaatsen, ik liep naar boven, ik liep naar

    voren, naar achter zonder iets te zeggen, het was alsof

    het niet ging mijne woning, onzen eigendom waar wij

    twaalf volle jaren hadden voor gewerkt en gezwoegd te

    verlaten. Meningen traan is mij ontvallen, zonder nog=

    tans iets te laten merken aan vrouw en kinderen, maar

    wat wilt ge, er viel niets aan te doen, en dus moed tegen=

    over mijne dierbaren.

    Mijn meesterknecht Louis Boschmans was nog

    aan zijn werk gebleven om kleinigheden te verrichten.

    Ik ging hem verwittigen van ons vertrek. Deze zegde

    dat hij niet wilde vertrekken uit Lier als moest hij er

    het leven bij inschieten. Op dit gezegde viel er mij een

    gedacht te binnen, wat mij misschien wel heeft gered

    van totale ruineering. Dit gedacht was het volgende:

    Hij zou met vrouw en kind in mijne woning komen

    wonen, en zoo noodig als verrandwoordelijk man optreden

    alles beschermen, regelen, en verdedigen zooals het behoort.

    Ik heb altijd het beste vertrouwen gehad in dezen



Description

Save description
  • 52.0704978||4.3006999000000405||

    Den Haag

    ||1
Location(s)
  • Story location Den Haag
Login and add location


ID
6363 / 109044
Source
http://europeana1914-1918.eu/...
Contributor
Dominique Schroyens
License
http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/


Login to edit the languages

Login to edit the fronts

Login to add keywords
  • Home Front
  • Remembrance

Login and add links

Notes and questions

Login to leave a note