Dagboek Hendrik Schroyens, item 11

• December 30, 2017 01:40:10 Marco Van der Made

  het gevoel mijne zuster Theresia met het hoogst noodige
  

  in een pakje gebonden en die zal mij misschien iets kunnen
  

  zeggen over de mijnen. Als een storm kwam zij op mij
  

  aangeloopen en haar eerste woorden waren de volgende:
  

  Waar is Uwe vrouw en Uwe kinderen? die zijn tog ook hier?
  

  Neen, was mijn antwoord, maar weet u dan niet
  

  wat er van geworden is? Ik was hier in Antwerpen
  

  om zaken, als men mij vertelde wat er in Lier gebeurde.
  

  Wij weten niets van de gansche familie luide haar
  

  antwoord. ieder is geblucht, slechts denkende aan zelf =
  

  behoud, maar een oogenblik, ginds op dat bankje zit
  

  onze moeter, en waarlijk daar zit die oude sukkel
  

  ziekelijk een niet het onmisbare pakje aan den arme.
  

  Als zij mij bemerkte begon zij te schreien en te ver =
  

  halen het schrikkelijke van het bombardement. In hare
  

  onwetenheid, dacht moedertje niet anders of wij waren ook
  

  reeds gevlucht, zij vroeg dan ook heel onoozel weg, waar
  

  staat de vrouw en de kinderen? en bij het vernemen van
  

  mijn werkelijke toestand op dezen oogenblik is mij overtuigend
  

  gebleken dat mijne oudje ook van hare schoondochter en
  

  de kinderen hield. Het was dan ook een gejammer en
  

  geween om de zinnen te verliezen.
  

  Er viel niets aan te doen, en trachten in Lier te
  

  komen, om te weten wat er in mijne woning en met mijne
  

  vrouw en kinderen was gebeurd. was mijne eenige betrachting
  

  en komen moet ik er. het koste wat wil, tot zoo noodig
  

  mijn leven, mijn plicht als echtgenoot en vader gebood
  

  het mij, en daar kom ik niet aan te kort, duizendmaal neen.
  

  Ik ging naar de station overste op zoek, het =
  

  geen niet gemakkelijk was om hem te vinden, maar
  

  eindelijk daar is hij. Mijnheer was mijne vraag, is er
  

  nog middle om met een trein naar Lier te gaan en
  

  zoo ja, wanneer? Vele mijner stadgenooten waren
  

  in denzelfden toestand als ik en verlangden ook zoo
  

  mogelijk met eigen oogen te kunnen zien wat er was
  

  gebeurd en waar de hunnen waren gebleven.
  

  Onze zaak verstond de statie overste en be =
  

  loofde ons een trein tegen 2 ure vanmiddag, dus na
  

  volle 3 ure wachtens in de statie, want wij waren daar
  

  van 11 ure voormiddag.
  

  Op beloofde uur vertrokken wij en kwamen
  

  zoo in Lier. Wat zag het daaruit? nog maar steeds
  

  vertrekkenden, met pak en zak. de stad was reeds zelf
  

  leeg geloopen. Het bombardeeren was opgehouden sinds
  

  den morgen, maar zoo snel mogelijk naar huis. het kan
  

  niet te rap en eindelijk, daar zijn wij er. Reeds aan de
  

  statie, waar ik een buurman zag, en wien ik om nieuws
  

  vroeg over de mijnen, had ik vernomen dat zij nog te huis
  

  
  

  • Revert to this revision
• December 30, 2017 01:33:52 Marco Van der Made

  het gevoel mijne zuster Theresia met het hoogst noodige
  

  in een pakje gebonden en die zal mij misschien iets kunnen
  

  zeggen over de mijnen. Als een storm kwam zij op mij
  

  aangeloopen en haar eerste woorden waren de volgende:
  

  Waar is Uwe vrouw en Uwe kinderen? die zijn tog ook hier?
  

  Neen, was mijn antwoord, maar weet u dan niet
  

  wat er van geworden is? Ik was hier in Antwerpen
  

  om zaken, als men mij vertelde wat er in Lier gebeurde.
  

  Wij weten niets van de gansche familie luide haar
  

  antwoord. ieder is geblucht, slechts denkende aan zelf =
  

  behoud, maar een oogenblik, ginds op dat bankje zit
  

  onze moeter, en waarlijk daar zit die oude sukkel
  

  ziekelijk een niet het onmisbare pakje aan den arme.
  

  Als zij mij bemerkte begon zij te schreien en te ver =
  

  halen het schrikkelijke van het bombardement. In hare
  

  onwetenheid, dacht moedertje niet anders of wij waren ook
  

  reeds gevlucht, zij vroeg dan ook heel onoozel weg, waar
  

  staat de vrouw en de kinderen? en bij het vernemen van
  

  mijn werkelijke toestand op dezen oogenblik is mij overtuigend
  

  gebleken dat mijne oudje ook van hare schoondochter en
  

  de kinderen hield. Het was dan ook een gejammer en
  

  geween om de zinnen te verliezen.
  

  Er viel niets aan te doen, en trachten in Lier te
  

  komen, om te weten wat er in mijne woning en met mijne
  

  
  

  • Revert to this revision
  • Show revision
  • Compare to current version
  • Compare to previous version
• December 30, 2017 01:28:57 Marco Van der Made

  het gevoel mijne zuster Theresia met het hoogst noodige
  

  in een pakje gebonden en die zal mij misschien iets kunnen
  

  zeggen over de mijnen. Als een storm kwam zij op mij
  

  aangeloopen en haar eerste woorden waren de volgende:
  

  Waar is Uwe vrouw en Uwe kinderen? die zijn tog ook hier?
  

  Neen, was mijn antwoord, maar weet u dan niet
  

  wat er van geworden is? Ik was hier in Antwerpen
  

  om zaken, als men mij vertelde wat er in Lier gebeurde.
  

  
  

  
  

  • Revert to this revision
  • Show revision
  • Compare to current version
  • Compare to previous version

Description