Dagboek Joannes Fierens., item 36

• February 22, 2017 22:03:50 Wolfgang Dekeyser

  daar konden blijven. Maar
  

  dit was hun, zoo zegde de zuster
  

  niet mogelijk daar er iedere
  

  avond zooveel binnenkwamen,
  

  die dan wel konden vernachten
  

  doch s anderdaags weer moesten
  

  vertrekken. Ik zag en begreep
  

  het heel wel volgens de drukte
  

  die hier heerschte. Maar onze
  

  vader zoo oud en ziek niet meer
  

  kunnnende gaan zou dit dan
  

  toch geene uitzondering mogen
  

  zijn.
  

  Men bracht mij bij onze
  

  ouders, nu waren ze ieder
  

  gezeten in een leunstoel, met
  

  nog zoovele ander; zelfs stervende,
  

  in eene ruime plaats.
  

  doch hoe akelig zag het er

  hier uit. Inderdaad daar vlk
  

  voor hen, de matras op den vloer
  

  
  

  want bedden stonden hier niet,
  

  lag een zieke jongeling, afgemat
  

  door d vlucht te zieltogen; de
  

  dood voor deze was nabij, zijne
  

  moeder zat aan zijne zijde.
  

  Daar naast en dan nog al zieken,
  

  ouden en gebrekkige; en die
  

  allen ook zij waren gevlucht om
  

  het weinige leven dat hu nog
  

  overbleef te redden.
  

  Ik zag dadelijk aan mijne ouders
  

  dat ze niet gaarne tussche al dit
  

  wee, en wat wel het treurigste
  

  nog van ons gescheiden, waren.
  

  doch niet de minste klacht
  

  lieten ze hooren.
  

  Op mijne vraag of ze niet liever
  

  bij ons zouden zijn was het of
  

  ze wer gansch herleefden.
  

  Ja, zegde vader maar dit zal voor
  

  u te moeilijk zijn
  

  
  

  • Revert to this revision
• February 22, 2017 22:00:49 Wolfgang Dekeyser

  daar konden blijven. Maar
  

  dit was hun, zoo zegde de zuster
  

  niet mogelijk daar er iedere
  

  avond zooveel binnenkwamen,
  

  die dan wel konden vernachten
  

  doch s anderdaags weer moesten
  

  vertrekken. Ik zag en begreep
  

  het heel wel volgens de drukte
  

  die hier heerschte. Maar onze
  

  vader zoo oud en ziek niet meer
  

  kunnnende gaan zou dit dan
  

  toch geene uitzondering mogen
  

  zijn.
  

  Men bracht mij bij onze
  

  ouders, nu waren ze ieder
  

  gezeten in een leunstoel, met
  

  nog zoovele ander; zelfs stervende,
  

  in eene ruime plaats.
  

  doch hoe akelig zag het er

  hier uit. Inderdaad daar vlk
  

  voor hen, de matras op den vloer
  

  
  

  • Revert to this revision
  • Show revision
  • Compare to current version
  • Compare to previous version
• February 22, 2017 21:57:47 Wolfgang Dekeyser

  daar konden blijven. M
  

  
  

  • Revert to this revision
  • Show revision
  • Compare to current version
  • Compare to previous version

Description