Dagboek Joannes Fierens., item 31
Transcription
Transcription history
-
Vader werd dan in een ziekenwagentje
gelegd, moeder en
zuster er naast gingen tone van
ons weg. Allen met tranen
in de oogen en een laatste tot weerzien
zeggende, het was hard.
Vader dankte ons om hetgeen
we voo hen hadden gedaan.
Hij was zeer tevreden over deze
regeling. wij zouden daar misschien
onze andere broeders met
familiën weervinden. en hij ook
wist dat het den belgen daar
goed ging
Voor ons echter drongen zijne
woorden, zijn blik; zijn diepen
handdruk dieper in het hart,
bijzonder dien dank konden wij
niet verdragen.
Nu klonken ons de woorden:
Nooit kan een kind zijne
ouders vergelden wat ze voor hen
hebben gedaan helderder in de ooren
En wij zouden u nu op dezen oogenblik
verlaten, onzen plicht tegenover
u maar half vervullen.
U verlaten om niet meer weer te
zien, u in uwe laatste dagen niet
meer bijstaan en trachten te
verzachten.
Neen, vader en moeder, spreek de
woorden niet uit zooals zoovele
andere moeten doen. Men mag
niet meer op zijn eien kinderen
betrouwen.
Jules was instusschen alreeds naar
het belgisch consultaat gegaan om
inlichtingen over de reis naar
Engeland, onze pakken waren al
weggebracht voor den trein naar
Vlissingen.
Ik was wat verderop eens gaan
-
Vader werd dan in een ziekenwagentje
gelegd, moeder en
zuster er naast gingen tone van
ons weg. Allen met tranen
in de oogen en een laatste tot weerzien
zeggende, het was hard.
Vader dankte ons om hetgeen
we voo hen hadden gedaan.
Hij was zeer tevreden over deze
regeling. wij zouden daar misschien
onze andere broeders met
familiën weervinden. en hij ook
wist dat het den belgen daar
goed ging
Voor ons echter drongen zijne
woorden, zijn blik; zijn diepen
handdruk dieper in het hart,
bijzonder dien dank konden wij
niet verdragen.
Nu klonken ons de woorden:
Nooit kan een kind zijne
ouders vergelden wat ze voor hen
hebben gedaan helderder in de ooren
En wij zouden u nu op dezen oogenblik
verlaten, onzen plicht tegenover
u maar half vervullen.
U verlaten om niet meer weer te
zien, u in uwe laatste dagen niet
meer bijstaan en trachten te
verzachten.
Neen, vader en moeder, spreek de
woorden niet uit zooals zoovele
andere moeten doen. Men mag
niet meer op zijn eien kinderen
betrouwen.
Jules was instusschen alreeds naar
het belgisch consultaat gegaan om
inlichtingen over de reis naar
Engeland, onze pakken waren al
weggebracht voor den trein naar
Vlissingen.
Ik was wat verderio eens gaan
-
Vader werd dan in een ziekenwagentje
gelegd, moeder en
zuster er naast gingen tone van
ons weg. Allen met tranen
in de oogen en een laatste tot weerzien
zeggende, het was hard.
Vader dankte ons om hetgeen
we voo hen hadden gedaan.
Hij was zeer tevreden over deze
regeling. wij zouden daar misschien
onze andere broeders met
familiën weervinden. en hij ook
wist dat het den belgen daar
goed ging
Voor ons echter drongen zijne
woorden, zijn blik; zijn diepen
handdruk dieper in het hart,
bijzonder dien dank konden wij
niet verdragen.
Nu klonken ons de woorden:
Nooit kan een kind zijne
Description
Save description- 51.45300360648221||3.568049143164103||
Vlissingen
- 51.5932716||4.5375943||||1
Oudenbosch
Location(s)
Story location Oudenbosch
Document location Vlissingen
- ID
- 13890 / 148338
- Contributor
- Peter Van Dessel
Login to edit the languages
Login to edit the fronts
Login to add keywords
- Remembrance
Login to leave a note