Dagboek Joannes Fierens., item 7

• February 21, 2017 14:35:34 Wolfgang Dekeyser

  moet zijn, die moeders met

  hunne kleine kinderen waar zullen

  ze van nacht iets vinden

  om hun kroost slapen te leggen,

  die oude mannen en afgesloofde

  vrouwen, gisteren zaten ze

  nog gelukkig in hun leunstoel

  en een goed bed om te slapen,

  wat zal het heden zijn.

  En wij vroegen het ons af, hoe

  is het mogelijk geen enkele waar

  een traan is te bespeuren, welke

  kloeg of moede, allen waren ze

  gelaten in hun lot. Maar toch

  ja wel enkele heb ik zien weenen,

  moeder een klein kind op den

  arm of op een huiswagen gezeten,

  tusschen eenige pakken, waarnaast

  wat grootere zelf al beladen met

  pakken zoveel ze dragen konden

  dood moe en waarschijnlijk

   

  grooten honger, deze vrouwen

  hun man was onder dienst of

  hadden hem reeds verloren. nu

  waren ze zonder steun, zonder

  middelen. doch betrouwende op

  Gods liefdadigheid Vader der

  armen zijn ze toch allen geholpen

  geworden. Soldaten heb ik evenwel

  hooren zeggen dat de vluchtelingen

  erger van den oorlog te lijden hadden

  dan zij zelf, dat hun hart

  scheurde bij het zien van al dit

  wee, doch dat zij het zouden wreken.

  Wij waren toen nog van de

  gelukkigen, als moeder u

  ‚s avonds te bed legde

  (ieder nachtje uw eigen goed beddeken)

  weende je, zoo van blijdschap

  vooru, als van medelijden

  voor de anderen welke dit

  geluk niet meer hadden.

  
  

  • Revert to this revision
• February 21, 2017 14:30:35 Wolfgang Dekeyser

  moet zijn, die moeders met

  hunne kleine kinderen waar zullen

  ze van nacht iets vinden

  om hun kroost slapen te leggen,

  die oude mannen en afgesloofde

  vrouwen, gisteren zaten ze

  nog gelukkig in hun leunstoel

  en een goed bed om te slapen,

  wat zal het heden zijn.

  En wij vroegen het ons af, hoe

  is het mogelijk geen enkele waar

  een traan is te bespeuren, welke

  kloeg of moede, allen waren ze

  gelaten in hun lot. Maar toch

  ja wel enkele heb ik zien weenen,

  moeder een klein kind op den

  arm of op een huiswagen gezeten,

  tusschen eenige pakken, waarnaast

  wat grootere zelf al beladen met

  pakken zoveel ze dragen konden

  dood moe en waarschijnlijk

   

  grooten honger, deze vrouwen

  hun man was onder dienst of

  hadden hem reeds verloren. nu

  waren ze zonder steun, zonder

  middelen. doch betrouwende op

  Gods liefdadigheid Vader der

  armen zijn ze toch allen geholpen

  geworden. Soldaten heb ik evenwel

  hooren zeggen dat de vluchtelingen

  erger van den oorlog te lijden hadden

  dan zij zelf, dat hun hart

  scheurde bij het zien van al dit

  wee, doch dat zij het zouden wreken.

  Wij waren toen nog van de

  gelukkigen, als moeder u

  ‚s avonds te bed legde

  (ieder ...  ... uw eigen goed beddeken)

  weende je, zoo van blijdschap

  zo …, als van medelijden

  voor de anderen welke dit

  geluk niet meer hadden.

  
  

  • Revert to this revision
  • Show revision
  • Compare to current version
  • Compare to previous version

Description