Een onwaarschijnlijke ontmoeting.

Hubert Cleuren hield tijdens de oorlogsjaren notities bij over persoonlijke voorvallen tijdens gevechten, herstel of aan het front. Eén van deze opgeschreven anekdotes betreft een treffen met een Duitse patrouille. De dochter van Hubert, Leonie Cleuren, vertelt een vervolg op dit verhaal dat haar vader na de oorlog meemaakte en nooit werd neergeschreven. Aan het IJzerfront diende Hubert Cleuren als mitrailleur bij de Cyclisten. Op een winterse januarinacht in 1917 bevindt zijn eenheid zich in de voorste stellingen bij sector Loo. De met water ondergelopen vlakte is dichtgevroren. De Duitse linies liggen tot 500 meter van hen vandaan. Maar nu het zo hard vriest, kan de Duitser te voet over het ijs lopen. 's Nachts bemerken ze enkele gedaanten die over het ijs naderen. De adjudant wordt erbij geroepen en bevestigt dat een Duitse verkenningspatrouille dichterbij komt. Het juiste aantal kunnen ze niet inschatten. Ze zien van ver af schimmen per drietal naderen. Door het schijnsel van de maan glimmen de helmen. Op deze manier kunnen ze een dertigtal Duitse soldaten tellen. Haastig wordt alle in gereedheid gebracht om deze groep te onderscheppen. De Duitsers vorderen traag tot op een honderdtal meter, dan gaan ze liggen. De commandant heeft orders gegeven niet te schieten om de Duitsers zo dicht mogelijk te laten naderen. Maar dan lijken de Duitsers het gevaar te merken en willen rechtsomkeer maken. Hierop wordt het bevel gegeven om te vuren. Hubert is één van de machinegeerschutters en vuurt samen met zijn eenheid gedurende een tiental minuten enkele duizenden kogels af. De Duitsers worden doorzeefd en men ziet hen op hoopjes tegen mekaar kruipen voor bescherming. Als het vuren stopt wordt geroepen dat overlevenden zich dienen over te geven. Eén man staat op met één arm in de lucht. Kort hierop gevolgd door twee anderen die tussen hen in een vierde zwaar gewonde meedragen. De eerste man heeft een haast verbrijzelde linkerarm, de twee anderen elk een kogel in het been. De vierde man is zwaar gewond en overlijdt van zodra ze de loopgraaf bereiken. Ze kunnen niet geloven dat ze nog leven na dit hels kwartier. Bevend van de angst en koude vertellen ze dat hun luitenant dronken was. Hij beval hen steeds verder in de richting van de Belgische linie te trekken ook al wisten ze dat ze waren opgemerkt. Enkelen uit Hubert’s eenheid willen de dode Duitsers weghalen. De officier van de Duitsers bleek zwaar gewond maar overleed kort nadat men hem wilde binnen brengen. Het bleek een jonge officier van rond 22 jaar. De drie gewonde Duitsers werden krijgsgevangen afgevoerd. Ze zijn de drie enige overlevenden van een patrouille van 31 man. Na de oorlog ging Hubert als douanier aan de slag bij de grens van Veldwezelt. In 1929 was hij van wacht aan de grensovergang toen een Duitser de grens van Nederland naar België over stak. De Duitser zag de batons van de frontstrepen en de eretekens op het uniform van Hubert en vroeg of hij ook in de oorlog had gezeten. Ook de Duitser bleek een veteraan en aan de IJzer gevochten te hebben. Hierop vertelde de Duitser dat hij onder de oorlog in 1917 erg veel geluk had gehad. Zo was hij op een winterse nacht over de bevroren vlakte van de IJzer getrokken in een groep van 31 man. Vlakbij de Belgische linies werden ze met mitrailleurs beschoten. Haast iedereen van de eenheid was hierbij omgekomen. Enkel hij en twee medesoldaten hadden dit overleefd en werden als krijgsgevangenen afgevoerd. Wanneer Hubert van zijn verbazing bekomt, spreekt hij de Duitser aan dat zij die bewuste nacht door hem beschoten waren geweest. Ook de Duitser is een moment uit zijn lood geslagen. Kort daarna raakte hij Hubert's schouder aan met de woorden 'oorlog is oorlog'.