Een margriet uit niemandsland.

Tijdens een opruiming vond André D'Hulst uit Genk een brief uit 1918 van zijn vader Jean D'Hulst. Jean is een jonge soldaat aan het IJzerfront. Hij werd in 1913 als 18-jarige opgeroepen bij het regiment 2de Jagers te voet (Mons) en bracht reeds vier jaar door in de stellingen. In 1917, tijdens de oorlog, huwt hij met Madeleine. Zijn geliefde vrouw verblijft als vluchtelinge in Frankrijk waar zij in een munitiefabriek werkt. De brief dateert van 2 september 1918 en werd geschreven vanuit de loopgraven van de eerste linie aan het front. In een vorig schrijven vroeg Madeleine om haar een bloem te bezorgen. De zomer loopt ten einde en het front kent een jarenlange niets ontziende verwoesting. Maar Jean schrijft "Ge vraagt mij of ik geen bloempje kan vinden voor u, 'k geloof wel van ja, ik heb er gister zien staan maar 't is nogal gevaarlijk om ze zo te gaan halen, want ik zit niet ver van de Duitschen en zij slapen niet." Jean vervolgt "Zoud gij geloven Madeleine dat ik hier om een tafel zit te schrijven bij het licht ener electrische lamp, en een kelder ener villa op eenige meters van den vijand, wij zitten hier juist gelijk in een doolhof van kelders en gevaarlijke gangen, t'is curieus om zien. K'ga eens achter een bloempje gaan zien." Die zelfde nacht nog gaat hij op pad in niemandsland. Op gevaar voor eigen leven slaagt hij er in om een margriet te plukken. De bloem wordt samen met de brief verstuurd. Dit relaas van de jonge man, die vlak nadien oog in oog zou staan met de dood, is ontroerend. Helemaal bijzonder is het kleine bloempje dat na honderd jaar, nog steeds onaangetast, aan de brief bevestigd is.