Ο Πόλεμος και οι Περιπέτειες του Πλοίαρχου Μιχαήλ Σάββα Κελέσιη (Καπετάν Μίχαλος) , item 7

• November 1, 2018 13:56:37 Giorgos Andreou

   - 7 -

  
  

  μείου κ. Όρνοη, και επειδή υπέφερα πολύ εξ΄αιτίας του κτυπήματος
  διέταξε και με μετέφεραν εις το νοσοκομείον του φρενοκομείου. Εν·
  

  ταύθα έμεινα 6 μήνας και 17 ημέρας. Η αθένεια μου, παρετάθη
  τόσον πολύ διότι ουδεμίας περιποιήσεως έτυγχάνον. Καθ΄ όλον αυτό
  το διάστημα της ασθένειας μου, ο κ. αρχίατρος ουδεμίαν προσοχήν
  έδιδεν εις εμέ, ούτε καμμίαν φοράν μοι έδωκε φάρμακα. Τούτο θα
  είναι το παντοτεινόν μου παράπονο, αν και δεν είναι και τούτο μόνον.
  Άλλ’ όμως ο Θεός ο ιατρός πάντων δεν λησμονεί τελείως τους αν-
  θρώπους του, όσον και αν τους δικιμάση. Εν τέλει δια του θείου
  έλεους εθεραπεύθην . Τότε με μετέφεραν εις το φρενεολογικόν τμήμα
  των καινούριων. Εντάυθα άρχισε να υποχωρεί και η άλλη ασθένεια
  μου η τρέλλα. Δια τούτο κάθε 15 ημέρας ήρχοντο ιατροί και με
  εξήταζον, μου έκαμναν διάφορους ερωτήσεις δια να εννοήσουν
  αν έγινα καλά εγώ δεν απήντων ορθά. Με ηρώτων λ. χ. τι ημέρα
  είναι; Τι μην. Είναι κλπ, και όλαι αι απαντήσεις μου εσημειώνοντο.
          Όταν αντελήφθην πόσος καιρός παρήλθεν, έγινα ανήσυχος και
  εσκέπτομην ότι έπρεπε να επιστρέψω εις την οικογένειαν μου. Α-
  πήυθυνα πολλάς, παρά παλλά αιτήσεις προς αρχιστράτηγον, αλλ΄
  είχον την ίδιαν τύχην των άλλων αιτήσεων. Μετά παρέλευσιν χρόνου
  πολλού, μιαν πρωίαν 2 άλλοι στρατιώται ήλθον και με εξήτασαν.
  Τότε ο κ. Ορνόη με παρέδωκεν εις αυτούς. Δεν εγνώριζον που
  Έμελλον να με οδηγήσουν, αλλ΄οπουδήποτε ημήν ευχαριστημένος
  Διότι απηλλαττόμην του ανθρώπου τούτου. Οι στρατιώται δι΄αυτό-
  κινήτου με μετέφεραν εις τον σιδηρόδρομον και εκείθεν εις Αλεξάν-
  δρειαν. Εντάυθα με περιώρισαν εις το Ras – el – tin όπου υπήρχον 600
  περίπου αιχμάλωτοι, παντός έθνους, Τούρκοι, Γερμανοί,
  Βούλγαροι, Αυστριακοί, Έλληνες κλπ. Είς αξιωματικός μοί εδείξετην
  κάμαραν μου. Όποια διαφορά τώρα! Δωμάτιον καθαρώτατον,
  τροφή καλή και τακτική, διασκεδάσεις, ποδόσφαιρον και πολλά άλλα.
  Σιγά, σιγά εις την ψυχήν μου ήρχισαν να αναγεννώνται αι ελπί-
  δες. Μήπως, αντελήυθησαν—εσκεπτόμην—το λάθος των και με κα-
  λομεταχειρίζονται;
           Πράγματι τοιθύτον συνέβαινε. Δύο και ήμησεις μήνες είχον
  παρέλθει, οπότε αιφνιδίως ο αξιωματικός μου λέγει: « Ετοιμάσου
  την 10ην ώραν της νυκτός· θα φύγης δια την Κύπρον ;» Δεν ήθε-
  λησα να πιστεύσω εξ αρχής· ενόμιζον ότι ήθελαν να ειρωνευθώσι
  την συστυχίαν μου. Ήτο όμως αληθές, και μάλιστα η διαταγή έλε-
  γεν να σταλώ εις πρώτην θέσιν. Ούτω την 14ην Ιανουαρίου 1916
  ενεχώρησα εξ Αιγύπτου, της χώρας ταύτης εις ην εγκατέλειπον το-
  σας και τόσας αλγεινάς αναμνήσεις. Η εν τω ατμόπλοιω περιποίη-
  σις μου υπήρξεν έκτακτος. Δεν ημήν πλέον αιχμάλωτος, ημην πριγ-
  κηψ. Είχον ιδιαίτερον διαμέρισμα και υπηρεσίαν και παρακαθήμην
  εις την μεγάλην τράπεζαν των αξιωματικών. Ω ! είναι αδύνατον

  
  

  
  

  
  

  • Revert to this revision
• November 1, 2018 13:56:10 Giorgos Andreou

   - 7 -

  
  

  μείου κ. Όρνοη, και επειδή υπέφερα πολύ εξ΄αιτίας του κτυπήματος
  διέταξε και με μετέφεραν εις το νοσοκομείον του φρενοκομείου. Εν·
  

  ταύθα έμεινα 6 μήνας και 17 ημέρας. Η αθένεια μου, παρετάθη
  τόσον πολύ διότι ουδεμίας περιποιήσεως έτυγχάνον. Καθ΄ όλον αυτό
  το διάστημα της ασθένειας μου, ο κ. αρχίατρος ουδεμίαν προσοχήν
  έδιδεν εις εμέ, ούτε καμμίαν φοράν μοι έδωκε φάρμακα. Τούτο θα
  είναι το παντοτεινόν μου παράπονο, αν και δεν είναι και τούτο μόνον.
  Άλλ’ όμως ο Θεός ο ιατρός πάντων δεν λησμονεί τελείως τους αν-
  θρώπους του, όσον και αν τους δικιμάση. Εν τέλει δια του θείου
  έλεους εθεραπεύθην . Τότε με μετέφεραν εις το φρενεολογικόν τμήμα
  των καινούριων. Εντάυθα άρχισε να υποχωρεί και η άλλη ασθένεια
  μου η τρέλλα. Δια τούτο κάθε 15 ημέρας ήρχοντο ιατροί και με
  εξήταζον, μου έκαμναν διάφορους ερωτήσεις δια να εννοήσουν
  αν έγινα καλά εγώ δεν απήντων ορθά. Με ηρώτων λ. χ. τι ημέρα
  είναι; Τι μην. Είναι κλπ, και όλαι αι απαντήσεις μου εσημειώνοντο.
          Όταν αντελήφθην πόσος καιρός παρήλθεν, έγινα ανήσυχος και
  εσκέπτομην ότι έπρεπε να επιστρέψω εις την οικογένειαν μου. Α-
  πήυθυνα πολλάς, παρά παλλά αιτήσεις προς αρχιστράτηγον, αλλ΄
  είχον την ίδιαν τύχην των άλλων αιτήσεων. Μετά παρέλευσιν χρόνου
  πολλού, μιαν πρωίαν 2 άλλοι στρατιώται ήλθον και με εξήτασαν.
  Τότε ο κ. Ορνόη με παρέδωκεν εις αυτούς. Δεν εγνώριζον που
  Έμελλον να με οδηγήσουν, αλλ΄οπουδήποτε ημήν ευχαριστημένος
  Διότι απηλλαττόμην του ανθρώπου τούτου. Οι στρατιώται δι΄αυτό-
  κινήτου με μετέφεραν εις τον σιδηρόδρομον και εκείθεν εις Αλεξάν-
  δρειαν. Εντάυθα με περιώρισαν εις το Ras – el – tin όπου υπήρχον 600
  περίπου αιχμάλωτοι, παντός έθνους, Τούρκοι, Γερμανοί,
  Βούλγαροι, Αυστριακοί, Έλληνες κλπ. Είς αξιωματικός μοί εδείξετην
  κάμαραν μου. Όποια διαφορά τώρα! Δωμάτιον καθαρώτατον,
  τροφή καλή και τακτική, διασκεδάσεις, ποδόσφαιρον και πολλά άλλα.
  Σιγά, σιγά εις την ψυχήν μου ήρχισαν να αναγεννώνται αι ελπί-
  δες. Μήπως, αντελήυθησαν—εσκεπτόμην—το λάθος των και με κα-
  λομεταχειρίζονται;
           Πράγματι τοιθύτον συνέβαινε. Δύο και ήμησεις μήνες είχον
  παρέλθει, οπότε αιφνιδίως ο αξιωματικός μου λέγει: « Ετοιμάσου
  την 10ην ώραν της νυκτός· θα φύγης δια την Κύπρον ;» Δεν ήθε-
  λησα να πιστεύσω εξ αρχής· ενόμιζον ότι ήθελαν να ειρωνευθώσι
  την συστυχίαν μου. Ήτο όμως αληθές, και μάλιστα η διαταγή έλε-
  γεν να σταλώ εις πρώτην θέσιν. Ούτω την 14ην Ιανουαρίου 1916
  ενεχώρησα εξ Αιγύπτου, της χώρας ταύτης εις ην εγκατέλειπον το-
  σας και τόσας αλγεινάς αναμνήσεις. Η εν τω ατμόπλοιω περιποίη-
  σις μου υπήρξεν έκτακτος. Δεν ημήν πλέον αιχμάλωτος, ημην πριγ-
  κηψ. Είχον ιδιαίτερον διαμέρισμα και υπηρεσίαν και παρακαθήμην
  εις την μεγάλην τράπεζαν των αξιωματικών. Ω ! είναι αδύνατον

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  μείου κ. Όρνοη, και επειδή υπέφερα πολύ εξ΄αιτίας του κτυπήματος
  διέταξε και με μετέφεραν εις το νοσοκομείον του φρενοκομείου. Εν·
  ταύθα έμεινα 6 μήνας και 17 ημέρας. Η αθένεια μου, παρετάθη
  τόσον πολύ διότι ουδεμίας περιποιήσεως έτυγχάνον. Καθ΄ όλον αυτό
  το διάστημα της ασθένειας μου, ο κ. αρχίατρος ουδεμίαν προσοχήν
  έδιδεν εις εμέ, ούτε καμμίαν φοράν μοι έδωκε φάρμακα. Τούτο θα
  είναι το παντοτεινόν μου παράπονο, αν και δεν είναι και τούτο μόνον.
  Άλλ’ όμως ο Θεός ο ιατρός πάντων δεν λησμονεί τελείως τους αν-
  θρώπους του, όσον και αν τους δικιμάση. Εν τέλει δια του θείου
  έλεους εθεραπεύθην . Τότε με μετέφεραν εις το φρενεολογικόν τμήμα
  των καινούριων. Εντάυθα άρχισε να υποχωρεί και η άλλη ασθένεια
  μου η τρέλλα. Δια τούτο κάθε 15 ημέρας ήρχοντο ιατροί και με
  εξήταζον, μου έκαμναν διάφορους ερωτήσεις δια να εννοήσουν
  αν έγινα καλά εγώ δεν απήντων ορθά. Με ηρώτων λ. χ. τι ημέρα
  είναι; Τι μην. Είναι κλπ, και όλαι αι απαντήσεις μου εσημειώνοντο.
  Όταν αντελήφθην πόσος καιρός παρήλθεν, έγινα ανήσυχος και
  εσκέπτομην ότι έπρεπε να επιστρέψω εις την οικογένειαν μου. Α-
  πήυθυνα πολλάς, παρά παλλά αιτήσεις προς αρχιστράτηγον, αλλ΄
  είχον την ίδιαν τύχην των άλλων αιτήσεων. Μετά παρέλευσιν χρόνου
  πολλού, μιαν πρωίαν 2 άλλοι στρατιώται ήλθον και με εξήτασαν.
  Τότε ο κ. Ορνόη με παρέδωκεν εις αυτούς. Δεν εγνώριζον που
  Έμελλον να με οδηγήσουν, αλλ΄οπουδήποτε ημήν ευχαριστημένος
  Διότι απηλλαττόμην του ανθρώπου τούτου. Οι στρατιώται δι΄αυτό-
  κινήτου με μετέφεραν εις τον σιδηρόδρομον και εκείθεν εις Αλεξάν-
  δρειαν. Εντάυθα με περιώρισαν εις το Ras – el – tin όπου υπήρχον 600
  περίπου αιχμάλωτοι, παντός έθνους, Τούρκοι, Γερμανοί,
  Βούλγαροι, Αυστριακοί, Έλληνες κλπ. Είς αξιωματικός μοί εδείξετην
  κάμαραν μου. Όποια διαφορά τώρα! Δωμάτιον καθαρώτατον,
  τροφή καλή και τακτική, διασκεδάσεις, ποδόσφαιρον και πολλά άλλα.
  Σιγά, σιγά εις την ψυχήν μου ήρχισαν να αναγεννώνται αι ελπί-
  δες. Μήπως, αντελήυθησαν—εσκεπτόμην—το λάθος των και με κα-
  λομεταχειρίζονται;
  Πράγματι τοιθύτον συνέβαινε. Δύο και ήμησεις μήνες είχον
  παρέλθει, οπότε αιφνιδίως ο αξιωματικός μου λέγει: « Ετοιμάσου
  την 10ην ώραν της νυκτός· θα φύγης δια την Κύπρον ;» Δεν ήθε-
  λησα να πιστεύσω εξ αρχής· ενόμιζον ότι ήθελαν να ειρωνευθώσι
  την συστυχίαν μου. Ήτο όμως αληθές, και μάλιστα η διαταγή έλε-
  γεν να σταλώ εις πρώτην θέσιν. Ούτω την 14ην Ιανουαρίου 1916
  ενεχώρησα εξ Αιγύπτου, της χώρας ταύτης εις ην εγκατέλειπον το-
  σας και τόσας αλγεινάς αναμνήσεις. Η εν τω ατμόπλοιω περιποίη-
  σις μου υπήρξεν έκτακτος. Δεν ημήν πλέον αιχμάλωτος, ημην πριγ-
  κηψ. Είχον ιδιαίτερον διαμέρισμα και υπηρεσίαν και παρακαθήμην
  εις την μεγάλην τράπεζαν των αξιωματικών. Ω ! είναι αδύνατον

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  • Revert to this revision
  • Show revision
  • Compare to current version
  • Compare to previous version
• November 1, 2018 10:33:33 Giorgos Andreou

   - 7 -

  
  

  μείου κ. Όρνοη, και επειδή υπέφερα πολύ εξ΄αιτίας του κτυπήματος
  διέταξε και με μετέφεραν εις το νοσοκομείον του φρενοκομείου. Εν·
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  • Revert to this revision
  • Show revision
  • Compare to current version
  • Compare to previous version
• November 1, 2018 10:33:08 Giorgos Andreou

   - 7 -

  
  

  μείου κ. Όρνοη, και επειδή υπέφερα πολύ εξ΄αιτίας του κτυπήματος
  διέταξε και με μετέφεραν εις το νοσοκομείον του φρενοκομείου. Εν·
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  
  

  ξκγηξηγηξγξηγηγηγξηγξηγηξηγξηγξηγξηγξηγξηγηξγξηγηξγηξγηξγηξγηξγηξγηξγηξγξηγηξγηξγξ

  
  ιθυθιυ
  νμηκβγ
  ξη
  ‘κ
  ‘
  

  
  

  
  

  
  

  • Revert to this revision
  • Show revision
  • Compare to current version
  • Compare to previous version
• November 1, 2018 10:09:38 Giorgos Andreou

   - 7 -

  
  

  μείου κ. Όρνοη, και επειδή υπέφερα πολύ εξ΄αιτίας του κτυπήματος
  διέταξε και με μετέφεραν εις το νοσοκομείον του φρενοκομείου. Εν·
  

  
  

  • Revert to this revision
  • Show revision
  • Compare to current version
  • Compare to previous version

Description